fbpx
Herstel na HELLP | Vind de post-HELLP-versie van jezelf

De post-HELLP-versie

Op 24 april 2013 beviel ik van een van de leukste jongetjes van de wereld. Nog geen half uur later lag ik op de Intensive Care te vechten voor mijn leven. Toen dat – godzijdank – goed af liep dacht ik dat we het ergste achter de rug hadden. Ik had het gruwelijk mis.

Op 27 april 2013, de dag dat de allereerste Koningsspelen in ons land werden gevierd, mocht ik van de Intensive Care af en naar de kraamafdeling. De afdeling waar ik hoorde, als pasbevallen vrouw. 

Drie dagen eerder was er HELLP geconstateerd, maar nu mocht ik uit bed om te douchen. Dat voelde als een overwinning, want 36 uur eerder was er sprake van dat ik het mogelijk niet zou overleven. Ik ging dit winnen, besloot ik. Maar toen ik in de badkamer de pijn in mijn buik (ik had een keizersnede gehad) zat te verbijten met een tandenborstel in mijn hand en me met de beste wil van de wereld niet kon bedenken waar die tandenborstel voor diende, voelde het toch een stuk minder feestelijk. Minutenlang heb ik nagedacht en ver weg was er wel iets van herkenning, maar ik wist oprecht niet waar het voor diende. Ik wist niet meer hoe ik mijn tanden moest poetsen en wat maakte dat verdrietig. Dat zoiets wat zoveel geluk met zich mee moet brengen (een zwangerschap en bijbehorend kindje) je wereld zo kan alteren dat je niet weet hoe je de simpelste handelingen moet uitvoeren. Want de tandenborstel stond niet op zichzelf, helaas.

Paniekaanvallen & PTSS

In de maanden erna bleek dat HELLP een gat had geslagen in mijn zijn. Niet alleen handelingen waren ingewikkeld geworden, ook mijn geheugen was dusdanig aangetast dat ik zelfs de namen van mijn kinderen niet kon onthouden. 

Mijn voortdurende onvermogen prikkels te kunnen handelen maakte mijn wereld ontzettend klein. Ik wilde enorm graag iedereen die ik lief had om me heen, heel vaak, maar ik kreeg al een paniekaanval als de deurbel ging. Ik wilde alles, maar ik kón niets. Ik was een schim verworden van mezelf, en dat alleen maar omdat wij het stoutmoedige belachelijke plan hadden gehad om elkaar zo leuk te vinden dat we nóg een kindje wilden krijgen.

Debby 2.0

Het is lastig strijden tegen een onzichtbare vijand. De wereld móet weten wat HELLP doet met vrouwen. Met mooie jonge intelligente vrouwen, waarvan het merendeel nooit meer de oude wordt. Want HELLP doet niet aan zachte heelmeesters. HELLP is keihard, een bitch, de hel als je denkt dat je het ergste achter de rug hebt. HELLP lacht je keihard uit als je denkt dat je het hebt overleefd: je bent nog niet eens begonnen. HELLP doet een greep in de grabbelton en geeft je in 14% van de gevallen ook nog PTSS: eat this, sucker.

Mijn redding was mijn man Tom, hij is altijd mijn redding. Hij was mijn licht in het donker, hij raapte me op van de grond, en hij zorgde voor dit hele gezin waar ik het liet afweten. Hij én de mensen die ik tot mijn vrienden reken én een geweldige therapeute maken dat ik weer kan ademen. Dat ik weer een supermarkt in kan en de deur open kan doen als er word aangebeld. Dat ik de kans kreeg om te zoeken naar Debby 2.0: de post-HELLP-versie.

In Nederland ontwikkelen per jaar ongeveer 300 vrouwen HELLP. Ieder van die 300 vrouwen is op zoek naar hoe ze kunnen herstellen na HELLP. Ieder van die 300 vrouwen is op zoek naar de post-HELLP-versie van zichzelf. Denk daar aan als je een van die vrouwen ontmoet, en bied ze een luisterend oor, een liefdevolle knuffel, of werp ze een bemoedigend knikje toe. Wees de Tom die elke vrouw nodig heeft, want iedereen verdient een 2.0.

deel deze blog

Share on facebook
Share on linkedin
Share on google